Hayat; kimi zaman bir anne şefkatiyle sarar, kimi zaman soğuk bir duvar gibi çarpar yüzüne. Ama unutma, her düşüş bir kalkışa gebedir. Ve her yara, aslında gelecekteki gücün mühür taşıdır.
Ben bugün, sıradaki teşekkürümü kalbime hançer saplamaktan çekinmeyenlere yazıyorum…
Çünkü onlar olmasaydı, içimdeki gerçek ben asla uyanmazdı.
Teşekkür ederim…
Kıskançlıkla yoluma taş koyanlara, çünkü engeller beni durdurmadı, güçlendirdi. Arkamdan vuranlara, çünkü yüzüme bakıp söyleyemediklerini ben sessizlikte duydum. Sustum diye beni küçümseyenlere, çünkü edebin suskunluğu, cehaletin çığlığından yücedir. Teşekkür ederim…
Egolarını benim üzerimde tatmin edenlere, çünkü ben alçaldıkça insanlığımı yücelttim. Ben mutlu olunca rahatsız olanlara, çünkü onların karanlığında ışığım daha da parladı. Yenilgilerimde ortaya çıkıp başarılarımda sessiz kalanlara, çünkü gerçek dostun sessizliğini ayırt etmeyi öğrendim. Ve en derin teşekkürüm: Yalancı tebessümlerle içimi yakanlara
Gönlü başka, yüzü başka olanlara
“Seviyorum” deyip sevgisizce yürek tüketenlere
“Geleceğim” deyip beni bekletenlere
Ve ben güldüğümde, içinden kahrolanlara
Çünkü siz sayesinde öğrendim: Bir insan, herkes gibi olmadan da insan kalabilir. Bir gönül, kandırılınca değil, temiz kalınca büyür. Teşekkür ederim…
Ruhumla taşıdığım ama kibirleriyle beni ezenlere
Bir selamı esirgeyip, suratlarıyla hayatımı karartanlara
Bir ricayı dağ gibi gören, egosunu Everest’e taşıyanlara
Sadece “Ben” deyip, “Sen nasılsın?” demeye tenezzül etmeyenlere
Kalbimde sandığım ama sadece gölgem kadar bile kalmayanlara Çok teşekkür ederim! Çünkü siz varsınız diye ben; Sabretmeyi öğrendim, Vazgeçmeyi değil, vedalaşmayı seçtim, Aynaya her baktığımda kendime daha çok sarılmayı öğrendim. Ve şunu asla unutmadım: Zor zamanlar, insanı olgunlaştırır. Kırgınlıklar, kalbi derinleştirir. Ve ihanet, sadakatin kıymetini fısıldar kulağına. Bugün ben buradaysam…
Ayakta, dimdik, yüreğiyle yürüyen biri olarak duruyorsam…
Sizin sayenizde!
Siz olmasaydınız,
Doğrunun kıymetini bu kadar bilemezdim
Güzelliği bu denli sevmeyi öğrenemezdim
İyiliğin ne demek olduğunu bu kadar içten kavrayamazdım Ben artık sizinle değilim, ama siz hep bende kaldınız… Çünkü her gözyaşıma birer anlamoldunuz
Her terk edilişinizde ben kendimi buldum
Her “hiçliğinizde”, ben “her şey” oldum!
Ve şimdi, kalbimin en sessiz köşesinden koca bir alkış bırakıyorum size: Teşekkürler! Hayatıma girip karanlığımla savaşmama neden olduğunuz için… Işığımı fark etmemi sağladığınız için… Sadece acıtarak değil, ruhumu büyüterek öğrettiğiniz her şey için… SAKARYALI YUSUF DURDURMUŞ