Merhaba değerli gönül dostlarım, Hayatın akışı içinde bazen öyle anlar gelir ki, insan kendi varlığını bir eşya gibi hisseder.
Tıpkı eskiyen bir sandalye gibi, bir zamanlar üzerinde en güzel anılar birikmişken, şimdi tozlanmaya yüz tutmuş gibi…
İnsanlar da eşyalar gibi eskiyor ⏳.
Kırılıyorlar, dökülüyorlar, zamanın tozlarıyla kaplanıyorlar.
Bir dönem gözümüzün nuru olan bir çift el, bir çift göz, bir sıcak ses,
gün gelir sessizce bir köşede unutulur.
Tıpkı vitrinlerde sergilenen, sonra depolara kaldırılan eski eşyalar gibi…

Bazıları baş köşeye konur,
sevgiyle, saygıyla yaşatılır hatıralarda.
Bazılarıysa zamanın hoyrat rüzgârına bırakılır,
bir köşede çürümeye terk edilir 🥀.

Ne acıdır ki, bozulmada, eksilmede, eskimede;
değersizleştirilmiş bedenlere ve gönüllere yara olmaya başlarız.
Oysa her insan, her yaş, her iz bir hikâyedir.
Her kırık, her eksik, her çizik,
hayatın alnımıza işlediği birer hatıradır.

Gözden düşmüş bedenlere,
“Artık lazım değilsin” denilmiş ruhlara
ne olur yara açmayalım ❣️.
Fuzuli hayatlar, gereksiz bedenler yoktur;
değersizleştirilmiş yürekler vardır.
Bize düşen, birbirimizin değerini unutmamak,
birbirimizi yaşatmak, kollamak ve anlamaktır.

Bir eşya gibi bir kenara atılmamak,
bir hayat gibi değer görmemek korkusuyla değil,
sevginin en saf haliyle yaşamalı ve yaşatmalıyız.
Çünkü sevgi, zamanı durduran tek güçtür ⏳❤️.

Ne bozulalım,
ne eksilelim,
ne de birbirimizi eskitelim.
Varlığımızı kıymet bilen gönüllerde yaşatalım.

Unutmayalım: Hayat, değer bilenlerle güzeldir.
İnsan, insanı yaşatınca güzelleşir… SAKARYALI YUSUF DURDURMUŞ