Hayatın En Derin Çığlığı: Bir Kahve, Bir Tebessüm, Bir Ömür 
Hayat dediğin, kimi zaman çığlık, kimi zaman fısıltıdır. Bir sabah uyanırsın, pencereden süzülen ışık yüzünü okşar; taze ekmek kokusu burnuna gelir, kahvaltıda bir dilim peynir, yanında bir fincan sade kahve… Dışarı çıkarsın, rüzgâr tenini okşar, mevsimin değiştiğini fark edersin. Basit gibi görünür bu anlar; ama asıl mucize tam da bu sıradanlıkta gizlidir.

Engelsiz birey için kaldırımda yürümek alışkanlıktır; engelli birey içinse her adım, sabırla yazılan bir destandır. Birinin gözüne sıradan gelen, diğerinin kalbine şükür olur. İşte hayatın çılgın tarafı da buradadır: Aynı dünyada yaşarız ama herkesin hikâyesi farklıdır. Ve bu farklılık, acıyı da, sevinci de bambaşka kılar.

Göz göze geldiğin bir yabancının tebessümü, bazen yılların yükünü sırtından indirir. Bir “merhaba” öyle bir sıcaklık verir ki, kışların soğuğu bile diz çöker önünde. Kırıldığın yerden çiçek açarsın. Evet, kırıldığın yerden! Çünkü insanı insan yapan şey, düştüğü yerden kalkabilmesidir. Ve kalkarken geride bıraktığın iz, başkasına umut olur.

Şöyle düşün: Bir fincan kahve kaç dostluğun kapısını aralamıştır? Kaç kışı geride bırakmıştır? Kaç yaralı yüreğe sıcaklık taşımıştır? Kahve, sadece içilen bir içecek değildir; o, dostluğun, sohbetin, kalbin diliyle konuşmaktır.

Ama işte asıl mesele: Hepimiz engelliyiz aslında. Kimimiz yürüyemez, kimimiz göremez, kimimiz duyamaz; kimimiz ise sevgisizliğin, umursamazlığın, kalpsizliğin engelini taşır. İşte gerçek engel budur! Görmemek değil; görüp de görmezden gelmektir. Duymamak değil; duyup da susmaktır. Yürüyememek değil; yol varken yanındakiyle yürümemektir.

Hayat bazen çılgındır, bazen sessizdir. Bazen seni dibe çeker, bazen gökyüzüne fırlatır. Ama ne olursa olsun, yanındakini fark ettiğinde hayat güzelleşir. Bir dostun omzunda ağlamak, bir çocuğun kahkahasında kaybolmak, bir annenin duasında yaşamak… İşte bütün mesele budur.

Kırıldığında ağla, çünkü gözyaşı kalbin pasını siler. Gülümse, çünkü tebessüm hayatı daha yaşanılır kılar. Paylaş, çünkü paylaşmadığın her şey yük olur. Ve unutma: En büyük mucize, engelsiz bir hayat değil; engellerin üstünde dimdik duran bir yürektir.

Hayat, kocaman bir yolculuktur. Bu yolculukta kahvenin kokusu, dostluğun sıcağı, tebessümün gücü senin pusulan olsun. Ve unutma, bir gün herkesin yolculuğu bitecek; geriye sadece bıraktığın iz kalacak. O iz, karanlığı aydınlatan bir ışık olsun.

ENGELLİ HAK SAVUNUCUSU
REHBER
BAĞIMSIZ YAŞAM KOÇU
KOORDİNATÖR
ŞAİR
MİLLİ YÜZÜCÜ
YAZAR
BİLGİSAYAR YAZILIMCISI
SAKARYALI YUSUF DURDURMUŞ